promotor z pracowni kierunkowej:

dr hab. Zbigniew Romańczuk
promotor z wybranej pracowni:

dr hab. Agata Michowska
promotor pracy pisemnej:

dr Szymon Piotr Kubiak
recenzent:

 

 

 

tytuł pracy dyplomowej kierunkowej:

W mojej pracy koncentruję się na mechanizmach „wytwarzania kobiecości”, odwołując się do normatywnego funkcjonowania wizerunku kobiety. Wykroje fragmentów ubrań są zdyscyplinowane, ponacinane w taki sposób, by mogły do siebie pasować. Te próby dopasowania są u mnie tożsame z wizualnym „wytwarzaniem kobiecości”. Każdy „abstrakcyjny” w formie fragment ma kontakt z ciałem i domaga się jego ujarzmienia podobnie jak wymyślone przez patriarchat zasady dyscyplinujące wpływają na sposób myślenia o sobie. Użyty papier jest materiałem bardzo podatnym na zewnętrzne warunki, można zmienić jego kształt, podobnie jak kobieta zmienia się w kobiecą normatywność. Jest jednocześnie słabym materiałem, który poddawany zagnieceniom, wilgotności, zacznie szybko niszczeć. W analogiczny sposób niszczona jest, zwłaszcza psychicznie, kobieta, która przez długi czas poddawana jest treningowi kobiecości. Garnitur damski uszyty z papieru jest synonimem współczesnej kobiety. Może ona nosić męski strój pokazując światu swą niezależność. Jednocześnie materiał, z którego zrobione jest to ubranie wskazuje na słabą moc siły przebicia przez normatywny wizerunek kobiety, wytwarzany przez wieki. Męskie spodnie odnoszą się do rozpowszechnionego stereotypu „Wiadomo, kto w domu nosi spodnie”. Papier, z którego są one uszyte, wskazuje na coraz częściej następujące zmiany w świadomości społeczeństwa, dotyczące podziału ról w rodzinie, w pracy, we współczesnym świecie. W filmie odniosłam się do problemu potrzeby wzajemnej akceptacji. Wszelkie próby zmiany charakteru partnera są stratą czasu. W filmie wanty dwóch łódek stojących obok siebie wizualizują dwie osoby, między którymi zachodzą relacje współistnienia w pewnej przestrzeni. Wanty są linkami stalowymi utrzymującymi w pionie maszt jachtu. Dla mnie są one symbolem zakotwiczeń charakterów, przyzwyczajeń dwóch osób będących w związku. Rozedrgany napis odbijający się w tafli wody to podejmowane kolejne próby całkowitego zaakceptowania bliskiego człowieka.

tytuł pracy zrealizowanej w wybranej pracowni:
Sabina i Zdzisław

Jest to film o potrzebie bycia razem, o współdziałaniu, o wzajemnym wspieraniu, o niesionej pomocy. Sabina i Zdzisław to moi rodzice. W stosunku do innych ludzi są otwarci i życzliwi. Są wyjątkowymi ludźmi. Nie tylko dlatego, że są moimi rodzicami, ale z powodu wielu zainteresowań, którym poświęcają swój czas. Razem przeżyli już 61 lat. Przez ten czas każde z nich rozwijało swoje pasje, jednocześnie akceptując siebie wzajemnie.

 

tytuł pracy pisemnej: