promotor z pracowni kierunkowej:

dr hab. Hanna Nowicka-Grochal prof. nadzw.
promotor z wybranej pracowni:

prf. Dr hab. Kamil Kuskowski
promotor pracy pisemnej:

dr Małgorzata Kaźmierczak
recenzent:

 

tytuł pracy dyplomowej kierunkowej:

 

Chciałabym zacząć od opisania swojej pracy multimedialnej. Zdążyliśmy zobaczyć film na którym widać postać okrytą białą farba. Biel jak wiadomo symbolizuje niewinność i czystość. Kobieta powolnym ruchem zdziera z siebie warstwę pokazując ukryte tatuaże, które są symbolem młodzieńczego buntu. Film nosi tytuł „trzecia skóra”, pierwsza – naturalna taka jaką się urodziła, durga – wytatuowana, którą sama dla siebie stworzyła pod wpływem różnych emocji oraz trzecia – biała farba, która pokrywa jej tatuaże.
Ostatnia skóra narzucona jest przez społeczeństwo, ukryła swoje prawdziwe oblicze poprzez presje otoczenia, próbowała wpasować się w dorosłe życie, ale dostrzegła jego sztuczność i wraca do prawdziwego obrazu siebie. Chce sama decydować o swoim ciele. Nie wstydzi się tego pokazując wszystkim nawet swoje intymne części ciała. Nie chce być zakryta chce być zbuntowana. Nasówa się w tym momecie pytanie, która skóra jest prawdziwa? Ta z jaką urodziła się naturalnie, ta którą stworzyła sama dla siebie czy ta wymuszona przez społeczeństwo, gdy niekiedy tatuaże traktowane są jako wynaturzenie. Tym pytaniem chciałabym zakończyć opis pracy multimedialnej i przejść do swojej pracy pisemnej. Dla osób które nie miały wglądu chciałabym zrobić krótkie streszczenie. Moja praca związana jest przede wszystkim z kolażem, który jest techniką o bardzo długiej historii, ale najbardziej kojarzy się z okresem dadaizmu. Słowo „kolaż” pochodzi od francuskiego collage, co oznacza „naklejanie, oklejanie papierem”. Była to sztandarowa technika tego ruchu, wykorzystywana przez niemal każdego z jego przedstawicieli.W czasach współczesnych kolaż przezywa renesans, ponieważ technika komputerowa pozwala na zupełnie nowe wykorzystanie tego środka wyrazu. Programy komputerowe i bogate bazy obrazów pozwalają na niemal nieograniczone działania.
Charakter ruchu dadaistów sprawił, że ich krytyka jest bardzo utrudniona. Artyści nie zawsze ujawniali klucze do interpretacji swoich prac. Nie można wykluczyć, że niektórzy specjaliści mylą się, przechytrzeni przez autorów, mających na celu właśnie wprowadzenie wszystkich w błąd. Część dzieł inaczej można interpretować dziś, inaczej zaś interpretowane były w czasach ich powstania. Jedną z najbardziej znanych dadaistek jest Hanna Höch na której pracach opiera się mój dyplom malarski.
Hanna Höch wybiła się jako jedna z niewielu kobiet, w zdominowanym przez mężczyzn ruchu dadaistów. Jej specjalnością (i najbardziej znanymi pracami) były fotomontaże, a tematyka jej prac wiązała się zarówno z krytyką ówczesnej polityki, jak i ogólnie postrzeganej roli płci.
Rządzący byli przeciwni jakiejkolwiek skomplikowanej i poddającej się głębszej analizie sztuce.
Prace miały być proste, czytelne, klasyczne i maksymalnie propagandowe. Oczywiście żadna z prac dadaistów nawet nie zbliżała się do tego wzorca, więc cały ruch był szykanowany.
Następnym artystą jest Kurt Schwitters, W swoich pracach Schwitters wykorzystywał najróżniejsze przedmioty, zgodnie z ideą tworzenia nowych rzeczy z fragmentów rzeczywistości.
Bilety, części maszyn, druty, przedmioty podarowane przez przyjaciół czy też fragmenty gazet – wszystko stawało się częścią nowych dzieł. Wiele przedmiotów używanych w pracach Schwitters zbierał bezpośrednio z chodników. Nie deklarował jak część dadaistów „destrukcji sztuki”, raczej tworzył sztukę z małych skrawków codzienności. Zmieniał zatem symbolicznie odrzucone przez społeczeństwo śmieci w dzieła sztuki. Należy oczywiście wspomnieć o trzech najbardziej monumentalnych jego projektach. Były to przerobione pokoje, w których artysta umieszczał znalezione i podarowane mu przedmioty, tworząc swojego rodzaju groty. Była to jednocześnie pracownia i wciąż ewoluujące dzieło sztuki – instalacja zmieniająca się każdego dnia. Kolejnym artystą jest Man Ray, znany przede wszystkim z kreatywnego wykorzystania fotografii, poza tym zajmował się również kolażem i reżyserią filmową. Jego prace można zaliczyć do nurtów dadaizmu i surrealizmu. Podobnie jak Marcel Duchamp, który był twórcą rewolucji w sztuce nowoczesnej i prekursorem sztuki konceptualnej a jego readymades jeszcze przed dadaizmem
zrywały z tradycyjnym warsztatem artystów. Poczucie humoru i chęć wykpienia starego porządku była widoczna w wielu pracach Duchampa. Kolejnym znanym przedstawicielem
dadaizmu jest Max Ernst, jak wszyscy dadaiści zapragnął zerwania ze starym porządkiem i świeżego spojrzenia na sztukę. Drogą do tego był kolaż. Jego sztuka balansowała pomiędzy dadaizmem a surrealizmem, korzystając z metod tego pierwszego, ale zapowiadając nadejście tego drugiego. Twórcy kolaży dotykali tematów, które dzisiaj nie zawsze szokują – niegdyś jednak wywoływali skandale. Do dzisiaj technika ta potrafi zaszokować współczesnych odbiorców, pozornie przywykłych do ekstremów artystycznych. Symbolika samego aktu przenoszenia fragmentów świata codziennego do świata sztuki jest już znacząca – bowiem wtedy każdy obiekt może stać się arcydziełem. Gazeta jest zwykłym przedmiotem, ale fragment tej gazety jest już artystycznym tworzywem, jeśli tylko zostanie postawiony w odpowiednim świetle.
Przechodząc do moich prac malarskich, jest to proces badawczy oparty na pracach jednej z najbardziej znanych artystek dadaizmu o ktorej juz wczesniej wspominalam Hannie Hoch. Jej najbardziej znanymi pracami były fotomontaże. Prace Hanny Höch poza opisywaniem ról kobiet, dotykały także polityki, co wzbudzało niepokój wśród powstającego ruchu nazistowskiego. Rządzący byli przeciwni jakiejkolwiek skomplikowanej i poddającej się głębszej analizie sztuce. Prace miały być proste, czytelne, klasyczne i maksymalnie propagandowe.
Wykorzystwałam jej prace jako alfabet z któego stworztłam własny język nadając kolażom nowy wyraz.
Do poszczególnych prac używałam papieru, wydruków, kleju oraz farb – wszystkiego co się składa na powstanie kolażu.
Mój appropriation art można nazwać "Kolażem z kolażu". Każdej jednej pracy przypisane jest jedno dzieło Hanny Hoch z którego mnożyłam lub upraszczałam poszczególne elementy tworząc nowy wyraz niekiedy atrakcyjny czysto wizualnie. Moja wystawa jest to plac budowy na którym używam dostępnych wszechobecnych materiałów budowlanych, artystycznych oraz fotograficznych. Ekspresywne i spontaniczne działania kryją za sobą niekiedy przemyślane detale, które nadają tym pracą niepewność i chęć na zastanowienie.

 

tytuł pracy zrealizowanej w wybranej pracowni:

 

 

tytuł pracy pisemnej: