promotor pracowni kierunkowej
dr hab. Andrzej Wasilewski, prof. nadzw.
promotor wybranej pracowni artystycznej
dr Aleksandra (Ska) Knaflewska
promotor pracy pisemnej
dr Mikołaj Iwański
recenzent
dr Agnieszka Grodzińska
tytuł pracy kierunkowej
(nie)obecność
Jako ludzie świadomie gromadzimy przedmioty, w tym te przynależne zwierzętom, które współtworzą naszą rzeczywistość i budują codzienną przestrzeń, ale również służą do poskramiania, panowania nad nimi, a wręcz sterowania nimi. Przedmiot ten, mając styczność z ciałem właściciela, nosi w sobie jego ślad. Zachowanie przedmiotów po kimś kto odszedł sprawia więc, że ten ktoś nadal jest obecny, a nasza pamięć o nim nie blaknie. Być może, w myśl koncepcji „powrotu do rzeczy” przedmioty są więc czymś więcej. Artefaktami o których Bjornar Olsen twierdzi, że są bytami istniejącymi równolegle w świecie wraz z ludźmi, zwierzętami czy roślinami, posiadającymi swoją społeczną rzeczywistość, a także biografię.
W swojej realizacji, na którą składają się obiekty oraz film wideo, łączę wątek przedmiotów pozostających po tych, którzy odchodzą z bliskim mi tematem pakowania i przechowywania. Zrealizowane prace otrzymują swój pokrowiec, warstwę ochronną, które daje mi pewność, że będą chronione przed zniszczeniem, zakurzeniem i zabrudzeniem. Praca posiada również wymiar osobisty, ponieważ głównym zapalnikiem moich rozważań była śmierć ukochanego konia.
Na projekt składają się następujące obiekty: mebel zaprojektowany na wzór sekretarzyka z indywidualnie dopasowywaną ilością szufladek; białe obiekty przypominające formy organiczne, odnalezione na płonącej łące, a umieszczone w szklanych zlewkach wyłaniających się z dymu; umieszczone w ramkach waciki ułożone w rodzaj gradientu, linii życia, splamione krwią zranionego konia, który odszedł chwilę po zakończeniu realizacji projektu; szkatułka z buteleczkami wypełnionymi starnikowanymi kopytami uzyskanymi podczas strugania konnych kopyt; derka złożona czarna tkanina ułożona bezpośrednio pod projekcją filmową , ukazującą nieruchomy widok łąki spajającej obiekty w całość i przenoszącą prace z przestrzeni galerii do miejsca, z którego pochodzą.
*żadne zwierzę nie ucierpiało przy pozyskiwaniu materiałów do pracy; zostały one zgromadzone podczas codziennej pielęgnacji i w wyniku opatrywania ran*
tytuł pracy uzupełniającej
Bez tytułu
Niemalże każde dziecko od dnia swoich narodzin obdarowywane jest zabawkami. Pomiędzy dzieckiem, a lalką tworzy się rodzaj więzi, intymności. Są one tulone, głaskane, kochane. Ta intymność, która powstaje pomiędzy dzieckiem a zabawką-przedmiotem, jest jedną z pierwszych relacji budowanych przez małego człowieka. W którymś momencie dziecko nudzi się zabawką i rzuca ją gdzieś w kąt, zostawia, sięga po inną, przestaje się nią przejmować i zapomina o niej. Odrzucana zabawka, często do złudzenia przypominająca niemowlę czy szczeniaka uczy dzieci chwilowości relacji, tego, że bez skrupułów można zapominać o innych. Dlaczego tego typu sytuacja nie miały by w przyszłości powtórzyć się wobec prawdziwego psa czy dziecka?
W swojej pracy chcę posłużyć się artefaktami jakimi są zabawki a dokładniej lalką przedstawiającą człowieka-niemowlę oraz lalką przedstawiającą psa-szczeniaka. Ułożone obok siebie na leżance przypominającej przewijak zabawki- realistyczna lalka oraz szczeniak – ułożone zostały na plecach, co czyni je bezbronnymi. Ich delikatna, miękka część, jaką jest brzuch, zostaje wystawiona na pokaz. W powłokach brzusznych znajduje się większość naszych odpowiadających za życie organów. Odsłonięcie brzucha to szczególna figura w kulturze. To wystawienie się na łaskę i niełaskę otoczenia, tego kto znajduje się blisko nas. Ta historia opowiadana z perspektywy rzeczy, zabawki jest tu rodzajem postawy, do której dobrany został rekwizyt w postaci lalki, potwierdzający teorię konkretyzującą się w wyobraźni samego odbiorcy.
tytuł pracy pisemnej
Przemoc w sztuce
